کد مطلب:29083 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:99
هنگامی كه تهدیدها به اوج رسید، گروهی از ترس، ساكت شدند و گروهی دیگر، عشق به دنیا - كه بسیار وسوسه انگیز هم گشته بود - بر زبانشان مُهر نهاد.[2] در این شرایط، چه كسی از علی علیه السلام سخن می گفت؟ و چه كسی از حقّ خلافت و خلافت حق، پرده بر می داشت؟ بدتر از همه آن كه حزب آزادشدگان، بر سرنوشت امّتْ سوار شده بود و هر چه می خواست، علیه علی علیه السلام می گفت و به باطل، فضایلی موهوم برای پاره ای از صحابیان می ساخت تا از شكوه فضایل علی علیه السلام، هر چند اندك، بكاهد. آیا در این شرایط، راهی برای امام علیه السلام جز معرّفی خویش به مردم و بیان فضایل و مناقب خود بود؟ آن حضرت در سخنان خود در موضع دفاع از مظلوم قرار گرفته بود و او خود، همواره به ضرورت دفاع از مظلوم و مخالفت با ظالم، فرا می خواند.
گفتیم كه تغییرات سیاسی، تحوّلات اجتماعی و فرهنگی بسیاری را در پی آورد و بر امام علیه السلام در سایه این تحوّلات، بیشترین ستم روا داشته شد و ایشان برای مصلحت اسلام، مظلومانه شكیبایی كرد و در جایی از این صبوری سخن گفته است[1] و با این حال، تلاش كرد از این مظلومیّتْ سخن بگوید و به قدر توان خویش از تحریف تاریخ، پیشگیری كند.